خلاصه جلسه 94/7/27
مولانا درقالب حکایات متنوع و امثالی زیبا ما را با کیفیت های گوناگونمان آشنا میکند ودعوتمان می نماید با هشیاری وآگاهی از فضای وجود خود مراقبت کنیم.
درس امروز ما ازبیت 1695 دفتر چهارم مثنوی ( زجر مدعی از دعوی.....) مقدمه ی جالبی بود برای پایان دادن به حکایت آن غلام که جیره اش کم شد...
در این حکایت ، سخن از مسیلمه ی کذاب به میان می آورد، تا با کنکاش و افشاگری به گشودن گره ای ازپریشان حالی های ما بپردازد.ما که با انباشتن ذهن از تصورات دروغین وتخیلات موهوم ،خودمان را ازفضای حضور وشکرستان زندگی، بیرون می اندازیم . با خود بزرگ بینی وادعاهای دور از واقعیت به خاک غفلت وپریشانی می افتیم .درحالیکه میتوانستیم بسان ماهی در دریای آرام زندگی به رقص آییم،آزاد ورها از چشمه های آگاهی وخرد سیراب شویم و به طمع چشیدن طعمه های دنیای فانی و گذرا به اسارت قلاب های صیادهای یک چشم نیفتیم .یک چشمی های شیطان صفت وحیوان وار که درون ما لانه میکنند و نمیگذارند به اصل خودمان زنده شویم وبا قدرت خلاقیت وتمیز وتشخیص، با خردورزی ، درموازات زندگی باشیم و با تمرکز وحضور درلحظه ،همای سعادت ازلی را در آغوش بگیریم.
مولانا با ذکر مثال هایی ازنحوه ی نگرش (زاغ وباز) و (گاو وخر) استادانه میکوشد ، تا به ما بیاموزد، با تفکر و تدبر،جایگاه واقعی خود را به عنوان اشرف مخلوقات بیابیم، که انسان اوج هنر نمایی خدا وتایید شده ی خود اوست. پس چه نیاز به تایید دیگران دارد.
شاه بیت درس این جلسه بیت 1725بود ،با استفاده از آیه (مارمیت اذ رمیت..........) از ما می خواهد به مخفی شدن در پرده ی پندار پایان دهیم و ذهن وفکرمان را در آینده به پرواز در نیاوریم، تا جانمان به تیر اضطراب وترس از آینده، زمین گیر نشود.
همانطور که ظاهر نامه غلام به شاه درحکایت مذکوربا مدح وکلمات ستایش گرانه همراه بود....اما پاسخی دریافت نکرد ، ما نیزدر راه معنویت دقت کنیم چرا که آلودگی های ذهن وعمل ما، چون حسد، دروغ، کینه،غیبت ومکر و شرارت و.......مانع از جذبه ی نور الهی می گردد.
باشد که مورد مغفرت الهی قرار گیریم وازسرچشمه ی فیض رحمتش مدح وثنای خالصانه ی ما را بپذیرد و ببالیم بر خود که فقط بنده ی اوییم ........
